In het Volleybal in Nederland komt het niet vaak voor dat er echt hele speciale momenten gebeuren. De echte aanhangers van de sport volgen deze trouw en zullen altijd achter hun favoriete ploeg staan. Maar de sport mist nog wel eens de aandacht die het verdient, vooral ten opzichte van andere sporten. Het is grappig om te weten dat je om goed te kunnen volleyballen in eerste instantie toch wel over lengte moet beschikken. Dat men in zowel Nederland als België over gemiddeld de langste lengte ter wereld beschikt zou toch moeten betekenen dat we het ene na het andere succesvolle Volleybal team afvaardigen naar de belangrijkste toernooien en competities. Niets blijkt echter minder waar. Zo af en toe is er ook bij het Volleybal een gouden generatie die opstaat maar lang niet altijd doen we mee om de hoofdprijzen.
Alweer best lang geleden was er zo´n gouden generatie. Het was een dergelijk moment wat iets magisch had. Alles leek voor een keer in elkaar en op de plaats te vallen en het had een ongeëvenaarde prestatie tot gevolg. Er gebeurde iets wat niet veel mensen voor mogelijk hadden gehouden. Hieruit bleek maar weer dat wanneer je de juiste mensen op het juiste moment op de juiste plaats hebt en deze worden aangestuurd door een goede coach en staf alles dan mogelijk is. De resultaten die werder behaald waren tot voorheen niet voor mogelijk gehouden maar toch gebeurde het onmogelijk. Onder de leiding van een coach die met ziel en zaligheid alles op de juiste plek zette zag je dat er iets speciaals in de lucht hing wat perfect werd uitgevoerd.
Goud in Atlanta
Voordat er gepiekt kan worden op het juiste moment was er al heel veel voorafgegaan aan het Olympische succes van de Nederlandse Volleybalmannen in het Amerikaanse Atlanta in 1996. Het kwam immers niet allemaal zomaar tot stand. Onder de hoede van bondscoach Joop Alberda was al het volleybaltalent uit Nederland verzameld en leidde een lange voorbereiding tot het succes op de Olympische spelen. Met mannen als Peter Blange, Reinder Nummerdor, Ron Zwerver en Bas de Goor was er een ploeg op de been die beter was dan alle voorgaande jaren. De juiste mix van ervaring met een aantal jonge hongerige spelers leek uitermate geschikt om geschiedenis te schrijven.
Toch was het team bij het begin zeker niet de favoriet. Er waren nog een aantal andere Volleybal grootmachen die aan het toernooi meededen en standaard aan het langste eind trokken, zeker wanneer ze tegen Nederland speelde. Italië was hier een goed voorbeeld van. De ploeg die Nederland uiteindelijk trof in de finale had al vele malen eerder van de Hollanders gewonnen en steeds wanneer het er echt op aan kwam. De ploeg van Joop Alberda had dan ook de naam om goed te kunnen Volleyballen maar altijd net tekort te komen als het er echt om ging.
Op 4 augustus van het olympische jaar 1996 was alles echter voor een keer anders. De wedstrijd was een zenuwslopende vijfsetter en eigenlijk waren beide ploegen veel te goed aan elkaar gewaagd om een echte winnaar aan te wijzen. In de laatste set kregen ze allebei mogelijkheden om het af te maken wat in eerste instantie niet gebeurde. Maar het was dan toch Nederland dat vrij verrassend aan het langste eind trok.